Bora Baboçi

Imazhet dalin brenda dhe jashtë kujtesës. Ato përsëriten, ndonëse pandryshueshëm zhvendosen dhe bredhin, duke ndryshuar përgjithmonë orientimin dhe aleancat.

Në veprën e saj, Bora Baboci eksploron natyrën e pakapshme të kujtesës përmes procesit të kompozimit të mishëruar. Ajo vizaton mbi një botë imagjinare të cilësive ujore, thellësitë e saj bëhen sipërfaqe, transparencat zbehen në opacitete mes imazheve në dukje të pafundme të narracionit të brishtë.

Vepra përbëhet nga një vizatim rrëmbyes, ëndërrimtar – një kompozim në pritje – dhe filmime të hetimit bashkëpunues të artistes me koreografin Gentian Doda. Të dy ofrojnë udhëzime për vizitorët mbi mënyrat e bashkëveprimit me përbërjen – dhe kështu për pjesëmarrje në bërjen e saj. Në pyetjen e saj jolineare dhe të përsëritshme, artistja reflekton se si perceptimi i përkatësisë, rrëfimet e origjinës dhe cilësitë e tyre në dukje të natyrshme ndodhin brenda kufizimeve të trupit, hapësirës dhe kohës, duke qenë në mënyrë të pashmangshme në kundërshtim me të trija. Në këtë kontekst, ajo mban shoqëri me shkrimtaren amerikane Gertrude Stein, e cila përsiat se “kompozimi nuk është aty, ai do të jetë aty dhe ne jemi këtu. Kjo është ca kohë më parë për ne natyrshëm”.