Katalin Ladik

Kur i kërkojnë ta përkufizojë praktikën artistike, Katalin Ladik ka përgjigje të qartë: “Para së gjithash, unë jam poete. Vazhdimisht përpiqem t’i zgjeroj kufijtë e poezisë”. Duke bërë kështu, artistja pioniere e tingullit dhe performancës shpesh është gjetur duke i shtyrë po njësoj edhe kufijtë e tjerë, qofshin ata muzikorë, gjuhësorë, truporë a të perceptimit. Phonopoetica [Fonopoetika] është njëri nga udhëtimet e saj më të njohura në një tjetër fushë të tingullit dhe të shenjëzimit. Disku, i publikuar në vitin 1976, përmban interpretime fonetike të poezisë pamore eksperimentale. Ladik kombinoi elementet rituale vokale dhe gjuhësore me rënkime, psherëtima, klithma dhe forma të tjera trupore të shprehjes, duke shtuar fragmente regjistrimesh të xhazit nga shiriti i hedhur që kishte gjetë në koshin e studios së incizimit. Shpënia e komunikimit në skajshmëri – siç tregon qartë rekordi i Ladikut – krijon forma të reja spekulative të të shprehurit vokal dhe mundësi të panumërta imagjinative.